Το δοκίμιο της ιστορικού Arlette Farge για το "πώς κάνουμε ιστορία" εκκινεί από τον στοχασμό πάνω στην εμπειρία του αρχείου και την καθημερινότητα της έρευνας. Με οδηγό την αντίληψη του Μισέλ Φουκώ για τον χαρακτήρα του αρχείου, η Arlette Farge προτείνει μια νηφάλια ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική ιστορία και σε εκείνες τις προσεγγίσεις που, αφενός εκλαμβάνουν τους λόγους του αρχείου ως γεγονότα και αφετέρου, φέρνουν στο προσκήνιο τις τεχνικές με τις οποίες οι ιστορικοί προσδίδουν πλοκή στο αρχειακό υλικό. Το αρχείο έχει γούστο, έχει μια ομορφιά που προκαλεί την επιθυμία όσων λόγω εκπαίδευσης ή από κλίση επιμένουν να ξαφνιάζονται από το παρελθόν. Η κοπιαστική ρουτίνα της αρχειακής έρευνας ασκεί γοητεία, έλκει υποσχόμενη τη συγκίνηση που προκαλεί ένα περίσσευμα ζωής από τα ίχνη και τα αποσπάσματα του παρελθόντος. Τέλος, το αρχείο, μεταφορικά, διεγείρει τη γεύση, καθώς η σωματική προσέγγιση του υλικού ξυπνά όλες τις αισθήσεις: το πιάνεις στα χέρια, το διατρέχεις με τα μάτια, αναπνέεις την παλιά σκόνη πάνω στο δέρμα και το χαρτί αποκτάς υπερευαισθησία στους ήχους που μέσα στην ησυχία της αίθουσας διακόπτουν το θρόισμα των σελίδων που γυρίζουν. Η εμπειρία του αρχείου μοιάζει να ζωντανεύει ένα παιχνίδι ανάμεσα στα ίχνη και τις σιωπές, ανάμεσα στην παρουσία του παρελθόντος και την απουσία του ή την έλλειψή του στο παρόν. Η αφορμή είναι όμως τόσο καθοριστική ώστε να παρακινεί τη συγγραφέα, παράλληλα με την επιστημολογία της ιστορικής γνώσης, να επιχειρεί και ένα είδος εθνογραφίας των θαμώνων του αρχείου που είναι, συνήθως, επαγγελματίες ιστορικοί. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτότυπο και εξαιρετικά καλογραμμένο δοκίμιο που αποτυπώνει έναν στοχαστικό προβληματισμό για τις διαδικασίες της ιστορικής έρευνας και γνώσης, ενώ παράλληλα συμπυκνώνει τις τρέχουσες συζητήσεις γύρω από τα ζητήματα της μεθοδολογίας και θεωρίας της ιστορίας. Το βιβλίο απευθύνεται τόσο σε ιστορικούς και κοινωνικούς επιστήμονες που ασχολούνται με την αρχειακή έρευνα όσο και σε όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για το παρελθόν και την προσέγγισή του.